Ik ken een geweldige mama. Ze had zich op alle mogelijke manieren voorbereid op de rustige natuurlijke thuisbevalling die zij zichzelf en haar kindje toewenste. Ze was relaxed en vol vertrouwen. Had een steunende verloskundige geregeld en was er – voor zover dat mogelijk is – helemaal klaar voor. Het liep anders. De bevalling was begonnen. De weeën volgde elkaar vlot en krachtig op. Soms namen ze even af, maar er was duidelijk van alles gaande in haar lijf. Haar kindje was er klaar voor. De ontsluiting wilde echter niet vorderen. Alles werd uit de kast getrokken. Elke tip die zijzelf of haar ervaren verloskundige kenden, werden vol goede moed toegepast. Haar partner en verloskundige bleven haar vertrouwen voeden. Na dagen en nachten bikkelen, bleef de ontsluiting echter stagneren. Deze lieve mama raakte uitgeput en het was tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Zij stond daar zelf volledig achter. Haar steunende verloskundige week niet van haar zij en beloofde haar ook in het ziekenhuis te blijven steunen met haar liefdevolle nabijheid en alles wat ze wist over de wensen van deze mama. Eenmaal in het ziekenhuis met bijstimulatie wilde het maar niet lukken. Een ruggenprik, poging tot kunstverlossing en uiteindelijk een keizersnede zorgden ervoor dat ze eindelijk die prachtige wolk van een dochter op haar borst had liggen. Daar was ze dan!
Ik ken nog een geweldige mama. Ze had erg toegeleefd naar het moment dat ze haar kindje op haar borst zou hebben liggen. Zwangerschapscursussen gevolgd. Veel gelezen. Ze voelde zich krachtig en klaar voor het grote avontuur. Haar vliezen braken. De weeën kwamen op gang en toen de actieve fase begonnen was, vertrok ze geheel volgens haar wensen, naar het ziekenhuis om daar haar kindje te mogen verwelkomen. Eenmaal in het ziekenhuis bleven de weeën uit. Het was duidelijk erg druk. Haar geboorteplan werd weggewuifd. De verpleegkundige mopperde dat ze te vroeg was gekomen en ‘dat ze niet moest denken dat er tijd was om aan al haar wensen te voldoen’. Deze mama voelde zich machteloos en verdrietig. Haar partner probeerde haar aan alle kanten gerust te stellen en bij te staan, maar ook hij voelde hoe het proces, dat zo goed op gang was gekomen, nog maar moeilijk terug te halen was. Samen zochten ze naar houvast bij het medische personeel dat in en uit liep en hoogstwaarschijnlijk de beste intenties had, maar nog lang niet vertrouwd voelde. Deze mama voelde zich overweldigd toen er aangedrongen werd op bijstimulatie en pijnstilling. Ze had in haar geboorteplan staan dat ze beiden niet wilde, maar ze voelde zich niet gehoord en gezien. Ze had geen idee meer hoe ze het allemaal voor elkaar moest krijgen en ‘onderging’ machteloos de ene na de andere ingreep. Ze kon alleen nog maar huilen toen ze uiteindelijk haar kindje na een knip en kunstverlossing op haar borst mocht ontvangen.
De eerste mama kijkt met een trots gevoel terug op haar bevalling. Ze voelde zich gedurende de hele bevalling gesteund en krachtig. Ze werd betrokken in alle keuzes die gemaakt moesten worden en werd goed geïnformeerd over alle voors en tegens van de opties die haar werden geboden. Nee, het was niet de droombevalling die zij voor ogen had gehad. Maar ze legde zich neer bij de situatie zoals die zich aandiende en zij en haar kindje konden moe maar voldaan starten aan hun welverdiende kraamtijd.
De tweede mama is tot op de dag van vandaag verdrietig en boos over de manier waarop zij en haar kindje samen moesten starten. Ze voelt zich schuldig. Ze denkt dat ze gefaald heeft. De ‘vanzelfsprekende’ band met haar kindje was er zeker niet meteen. En ze ziet bevallen als het ergste wat je maar kan overkomen. Haar bevalling ervaart ze als een trauma en over een volgend kindje durft ze nog niet na te denken. Terwijl zij en haar partner alles hebben gedaan wat ze konden! Het probleem zat hem erin dat niemand hen verteld had dat je allebei overweldigd kunt raken van alles wat er gebeurt op dit kwetsbare moment in je leven. Dat hoeft niet te gebeuren, maar het kán wel. En dat heb je een rots in de branding nodig. Een bekend en vertrouwd persoon die ook tijdens momenten van chaos helpt om het overzicht te houden en jou (en je partner) te herinneren aan dat wat voor jou de essentie is en daar steeds naar terug te keren.
Wat is mijn punt? Het draait allemaal om eigen regie. Ik hoor vaak dingen als: ‘Het gaat toch zoals het gaat, ik laat het me maar gebeuren’. Loslaten en vertrouwen hebben is prachtig, maar vergeet niet om zelf de touwtjes in handen te houden en gun jezelf (en je partner) de extra support. Je hebt wel degelijk regie over de keuzes die er voorbijkomen. Over de mensen die jou bijstaan. Het is jouw lijf, jouw bevalling, jouw kindje. Jullie ‘once in a lifetime’.
Het verloop van je bevalling kun je niet zelf bepalen. Maar je kunt wel de randvoorwaarden creëren die jij nodig hebt om op het meest krachtige en kwetsbare moment van je leven helemaal jou te kunnen zijn.
Veel liefs,
Hellen
Mama, doula, geboortecoach, mamacoach…. Gewoon mij
PS. Herken jij je in die tweede mama die ik omschrijf? Ik help je graag om de gebeurtenissen een plek te geven en je hart weer open te stellen. Juist jij verdient een helende ervaring en een hernieuwd vertrouwen in je mogelijkheden. X